Mijn dochter zegt "allé ma, stel het goed en kom terug hé ." Ze beseft maar half wat deze woorden voor mij betekenen. Robin mijn kleinzoon van 1 jaar ligt te slapen op de achterbank, ik bekijk ze nog eens en dan rijden ze weg…..nu kan ik niet meer terug. Weken hoop ik al dat er mij iets overkomt zodat ik deze reis kan afzeggen. Van de 16 oorspronkelijke ingeschrevenen zijn er nog 9 over waaronder ik. Ook mijn 2 steunpilaren zijn weggevallen. Er zijn maar 2 mensen die ik ken, Bea, mijn astrologielerares die mij toch heeft kunnen overhalen om mee te gaan en Marc, een medecursist. Ik geef mijn reistas af aan Gunnar, de Belgische gids. Hij ziet eruit alsof hij voor dergelijke reis geschapen is. Een grote knappe man die ook de kunst van het woord in de hand heeft. Het heeft me op dat moment ook een beetje meer vertrouwen. Ik doe alsof ik even blij ben als de rest, hopend dat mijn diarree nu snel stopt en we stappen allen samen op de bus die ons naar Schiphol brengt en van daaruit richting Cairo. Ik stap als eerste op, denkend, ik zie wel wie komt naast me zitten.

Het is Katrien en het klikt onmiddellijk. Ik ondervind dat ook zij er niet al te gerust in is en zo heb ik toch direct een bondgenoot. We vragen ons af wat we daar in die woestijn van Egypte zullen beleven, niet wetende dat het gans ons leven zal veranderen. Mijn hele leven verlang ik al om eens naar Egypte te gaan, maar mijn beide ex-echtgenoten, wilden niet mee, dus ging ik ook niet. Mijn tweede man zei altijd "als ik dood wil zijn kan ik dat overal." Moest hij weten wat zijn woorden nu voor mij betekenen... en het is vandaag juist 4 jaar geleden dat ik wegliep bij hem….. Een maand na 11 september maak ik een reis door de woestijn van Egypte, niet wat ik me al die jaren had voorgesteld. Ik ben in mijn leven niet éénmaal gaan kamperen en nu ga ik mij ergens in the middle of nowhere in een enge slaapzak wurmen om onder de blote hemel te slapen. De mensen die mij kennen begrijpen er niets van en ik nog veel minder. Ik probeer zoveel mogelijk mijn verstand uit te schakelen om zo de vraag van velen, die ook mijn vraag is, niet meer te moeten horen..…"Wat ga je daar in hemelsnaam gaan doen ?"

Wel op dit moment weet ik het ook niet. Het voelt aan alsof ik in een raket gestoken word en naar de maan geschoten zal worden, niet wetend of ik ooit terugkom. De eerste twee nachten slapen we gelukkig nog in een leuk hotelletje en bezoeken we overdag Cairo. Nooit zag ik zoveel mensen samen en ik heb direct een enorme hekel aan deze stad. Terwijl we door de soeks lopen, dat zijn de markten, begin ik stilletjes aan claustrofobisch te worden en wil zo vlug mogelijk weer naar huis. Op een bepaald moment beginnen er zelfs een paar arabieren te vechten tussen de smalle kraampjes. Ik realiseer mij dat ik achtergebleven ben met Gabriël. Een man van middelbare leeftijd, die nog nooit op reis is geweest en door zijn familie gek verklaard is om deze reis te maken. We staan beiden versteend aan de grond genageld en bij Gabriël breekt direct het klamme zweet uit. Hij panikeert en wilt niet meer doorgaan. Ik ben even bang maar denk direct, ewel, Linda, jij bent altijd zo’n held en vechtersbaas en nu sta je hier hulpeloos als een kind. Op dat moment pak ik zijn hand vast en schreeuw "Gabriël, we gaan er nu door !" Ik trek zo hard als ik kan en sleur ons door de vechtende menigte. Hij is er zo door aangedaan dat hij ‘ s avonds op zijn kamer wil blijven. Bea probeert hem op een dwingende manier toch mee te krijgen. Maar tot overmaat van ramp is ook zijn bril nog kapot en ze kan hem niet overtuigen.

Dezelfde avond heb ik met Bea mijn eerste conflict. Ik zeg haar dat ze iedereen moet vrij laten om te doen wat ze willen. Dan is het grote moment aangebroken. We vertrekken naar de woestijn. Ondertussen hebben we kennis gemaakt met Ayman, de Egyptische gids, hij lijk wel een prins uit een sprookje….. Iedereen ziet direct dat hij en Gunnar twee handen op één buik zijn. Twaalf jaar reizen ze al samen en Gunnar zegt "Ayman is the best" en we geloven het. De eerste stop zijn de piramiden van Gizeh. We spreken met Ayman af om 11 uur terug aan de ingang te zijn, Gunnar gaat met ons mee. Een indrukwekkend schouwspel, die piramiden. = 36 = We krijgen een uitgebreide uitleg van Gunnar hoe de piramiden wetenschappelijk te verklaren zijn. Wij met onze astrologische kennis hebben daar natuurlijk een andere mening over, die Gunnar niet kan delen met ons. Hij kijkt ons veel betekenend aan, maar hij leidt ons als een echte gentleman rond. We zijn ondertussen al gezellig aan het babbelen met elkaar en op een bepaald moment vertrouwt hij mij toe dat hij blij zal zijn dat het gezaag naar toiletten bijna voorbij is. Hij zegt met zijn glasheldere stem "t zal even wennen zijn je behoefte in de vrije natuur te doen, maar je hebt één groot voordeel, er zijn overal toiletten" en hij grijnst zijn tanden bloot. Ik vertrouw hem toe dat ik de woestijn al "ingewijd" heb.

Dan komt de vraag wie de grote piramide in gaat. De helft wil er in, de andere helft niet, ik behoor bij de tweede helft. Maar de ingangsticketten zijn uitverkocht en de volgende groep kan er pas om 13 uur in. Niemand denkt aan de afspraak met Ayman en wanneer ik daar voorzichtig iets over zeg, kondigt mijn volgend conflict met Bea zich aan. We kuieren in groepjes wat rond en plots vraagt Gunnar om een kleine piramide in te gaan. Ik vraag of ik daar weer gemakkelijk uitraak en beslis om mee te gaan. We kruipen door een smalle ingang de graftombe in, het is er somber stil. Gunnar doorbreekt de stilte door te doen alsof hij mediteert, een beetje om te spotten met ons, maar het gelach van ons allen veranderd in een sereen moment die iedereen voelt tot in de toppen van de tenen. Een paar mensen beginnen zelfs te wenen, ik ben al blij dat ik niet wil naar buiten lopen. Voor mij is die ene piramide genoeg.

Terwijl de anderen vol ongeduld wachten om de grote piramide in te gaan, trek ik mij terug ergens waar nieuwe graven ontdekt zijn en moet vragen aan de bewakers of ik erin mag. Ik zeg dat ik wil bidden tot God en dat is blijkbaar een goeie reden. Ze bekijken me van onder tot boven en van boven tot beneden. Ja, ik mag er in, ik moet wel een beetje naar boven klimmen om een plaatsje te vinden waar ik alleen ben. Ik doe mijn volgend woestijnplasje en eet mijn rijstpapje, die ik nog mee heb uit België, op met mijn vingers aangezien ik geen lepeltje heb. Eindelijk eens alleen ..…Plots besef ik dat ik niet meer bang ben, er ontstaat zelfs een verlangen om de woestijn in te trekken, ik begrijp er niets van. Ik haal mijn dagboek uit en op dat moment komt één van de bewakers mij vragen "a tip, please madame." Ik kijk hem aan en zeg "I am talking to God and you ask me a tip." Hij gaat beschaamd weg en komt niet meer terug. Als ik eindelijk eens wat van mijn gedachten op papier kwijt kan, hoor ik plots de stem van Gunnar mijn naam roepen, we vertrekken. Ik bedank de bewakers en geef ze de gevraagde "tip." Terwijl we onze ervaringen vertellen komen Katrien en ik als eerste aan de ingang, het is 14 uur…

Ayman komt woedend naar ons toegelopen en vraagt "where is Gunnar ?" We weten beiden direct waarom hij kwaad is…...Van de anderen is nog niemand te zien en Ayman en Gunnar komen al ruzieënd af. Katrien krijgt de volle laag van Ayman, ik van Gunnar. Hij beseft plots dat ik daar weinig kan aan doen, excuseert zich, zeggende dat hij het niet leuk vind ruzie te hebben met zijn beste vriend. Door alle terroristische aanslagen zijn er strenge controles en mag niemand blijven "rondhangen." Ayman moest 3 uur op ons wachten met alle gevolgen van dien. Hij was bijna zijn vergunning als gids kwijt, maar kwam er van af met een ferme boete.

We worden dan toch vriendelijk uitgenodigd om aan tafel te gaan in een klein eettentje, en als we zien met hoeveel zorg dit eten klaargemaakt is, worden we toch een beetje beschaamd. Katrien en ik stellen voor om de boete met z’n allen terug te betalen aan Ayman, maar er is niemand die reageert. Ook Bea niet, dus zwijgen we maar om verdere conflicten met haar te vermijden

Dan is het 5 uur rijden naar Baharia, een oase temidden de woestijn. Het is pikdonker als we daar aan komen. Kleine strooien hutjes en een plaatselijke muziekgroep staan ons op te wachten. Iedereen kiest zijn hutje, ik deel mijn hutje met Katrien. Voor we gaan eten kunnen we eerst nog genieten van een zalig warmwaterbad. Niemand begrijpt waar dit openluchtzwembad plots vandaan komt en we laten ons gaan als kleine kinderen. Uitgelaten gaan we iets later "aan tafel", gezellig in een kring op de grond. Weeral verbazing alom als we zien en proeven wat Ayman voor ons klaargemaakt heeft. Na het eten komt de zang en dansgroep in actie en we zingen en dansen als echte Arabieren mee. Ik geloof het zelf niet, maar ik geniet met volle teugen !

Een paar uur later gaat iedereen voldaan zijn hutje in. Wanneer we rondkijken in onze hut, beslissen Katrien en ik dat we toch maar direct doorbijten om deze nacht onder die duizend en één sterrenhemel te slapen. We gaan terug naar het kamp en daar zitten Gunnar en Ayman nog gezellig rond het vuur. We babbelen nog wat en dan is het tijd om ons in de slaapzak te wringen. Het is ondertussen al goed koud , dus kruipen we erin met al onze kleren. Hoewel we nog een matje gekregen hebben is de grond beenhard en die slaapzak is volgens mij veel te klein. Ik begin plots een beetje kwaad te worden dat ik mezelf zoiets aandoe, maar dan haalt Gunnar plots een gitaar boven, hij noemt haar zijn "ideale" vrouw en begint als een echte troubadour met zijn prachtige stem, wondermooie liedjes te zingen. Ayman begeleid hem op de "tabla", een lege waterkruik..….Tussen de liedjes door, zitten ze ons verhaaltjes en raadseltjes te vertellen. We luisteren en moeten vreselijk lachen met alle absurde dingen die ze in alle talen aan het uitkramen zijn… Van boosheid is bij mij geen sprake meer…. Dan improviseert Gunnar een frans liedje over "la luna"…. het wordt de meest fantastische nacht in mijn leven en ik val uiteindelijk toch in slaap.

Wanneer de zon opkomt, het is ongeveer 6 uur, is Ayman al druk bezig met ons ontbijt. Het is bar koud en weer word ik een beetje boos op mezelf, maar het lekkere en toch wel uitgebreide ontbijt, wie verwacht nu verse vruchtensla te krijgen in de woestijn, verandert direct mijn stemming. Iedereen is heel tevreden en gelukkig. Dan komt het bij mij ook op... dat wat iedereen moet doen...

Ik kijk rond en zoek waar ik mij kan "terugtrekken." Ik zie struiken, maar ja, hebben ze niet gezegd dat je niet te dicht bij struiken mag komen ? Daar zitten de "beesten". Ik ijver en word een moment niet goed, ja, het moet er uit en nu liefst zo vlug mogelijk. Verstand op nul, broek naar beneden en hurken..…Wat een overwinning ! Ik bekijk nog eens wat ik daar achterlaat, vind het maar vies en maak me daar snel uit de voeten… Weer vraag ik me af wat ik daar eigenlijk kom doen….

Terwijl het kamp opgebroken wordt, krijgen we instructies langs waar de ochtendwandeling loopt en iedereen gaat met een fles water in de hand op stap. We hebben de "woestijnwetten" van een strenge Ayman doorgekregen, o.a. 2 à 3 liter water per dag drinken, steeds iemand in de gaten houden, niet stoppen bij struiken en wanneer je toch niemand meer zou zien, ter plaatse blijven wachten. En ik geloof weer mezelf niet…. ik geniet weer met volle teugen…. Een prachtig landschap, niet hoe ik mij een woestijn voorgesteld had. Die dag zien we nog een enorme diversiteit van woestijnen tot we tenslotte aankomen in de Witte woestijn waar we zullen overnachten. Iedereen kijkt gefascineerd naar dit overweldigende beeld op ons netvlies, die geen einde lijkt te hebben…. Grote blokken geërodeerde kalkstenen, grillig gevormd door de wind en de tijd... daartussen goudgeel fijn zand. Het is alsof je in een prachtig schilderij staat en geen woorden hebt om deze schoonheid te beschrijven... Ik besef het nog niet ten volle maar deze woestijn zal inderdaad mijn leven veranderen…

Er worden nu her en der slaapplaatsen opgemaakt en ook ik verwijder me van het kamp. Die nacht gebeurt er iets met mij, het wordt de meest vreselijke nacht uit mijn leven.… Waar ik zo bang van was, doodgaan in de woestijn, zou nu een zalige verlossing zijn…. Maar ik ga niet dood, ik zie enkel een leven aan me voorbij gaan, helemaal gebouwd op luchtkastelen…. alsof mijn leven niets meer is dan een dramatische komedie, die dan nog op dat moment als een kaartenhuisje in elkaar valt. Er word mij op dat moment zoveel duidelijk dat ik beschaamd ben hoe ik mijn hele leven geleid en "geleden" heb…. Ik besef dat ik voor alles zelf verantwoordelijk ben geweest in mijn leven en kan niet anders doen dan de ganse nacht liggen wenen... Hoe meer ik besef hoe meer ik ween….

Slapen heb ik niet gedaan en gelukkig heb ik geen spiegel om mezelf te bekijken, ik kan wel denken hoe ik eruit zie en probeer mijn gezicht te verbergen achter mijn zonnebril. Aan het kamp gekomen vraagt Gunnar me of ik goed geslapen heb en zie aan zijn gezicht dat mijn gezicht boekdelen spreekt…. Ik zonder me een beetje af en probeer toch een stuk brood door mijn keel te krijgen. Het is akelig stil, helemaal anders dan de vorige ochtend toen iedereen uitbundig was. Ik vraag me af of het aan mij ligt of misschien zijn er nog die een slapeloze nacht achter de rug hebben.

Plots breekt Jasmijn het stilzwijgen… er is de vorige avond geroddeld over Bea. Men verwijt haar o.a. geen verantwoordelijkheid te nemen. Bea kijkt direct naar mij en ik denk, neen, ook dat nog, maar ik zeg niets en wacht af…. Ze weet zich echter goed te verdedigen en niemand zegt nog iets terug. Wat ik al vermoedde krijgt bevestiging…. iedereen is bang van haar en ik weet dat ik de grote confrontatie tussen ons niet meer kan ontlopen. Na de wandeling roept ze me in haar auto….

Ik stap met trillende benen in, ik kan nauwelijks slikken…..ik weet zelfs niet wie wat gezegd heeft de avond voordien, zij is ervan overtuigd dat ik de aanstoker ben. Ik krijg de volle laag, ze verwijt me dat ik haar droom aan diggelen smijt..….dat ik een onruststoker ben en "haar" groep probeer uiteen te trekken door iedereen op te stoken tegen haar. Zelfs wanneer ik zeg dat ik de avond voordien bij dat gesprek niet aanwezig was blijft ze maar doordraven. Alle wederzijdse opgekropte spanningen van de laatste maanden vliegen eruit…. Ze verwijt me alle soorten belachelijke dingen, maar hoe meer ze zegt, hoe sterker ik me voel en hoe meer ik mezelf kan afschermen van haar tot ze uiteindelijk stil valt. Ze heeft me niet klein gekregen.…

De rest van de dag loop ik rond als een zombie, niet goed wetend wat mij hier allemaal overkomt en waarom en heb de indruk dat iedereen een beetje aangeslagen is en niet goed weet hoe te reageren. Daar zit je dan in een woestijn waar je nergens heen kan en verplicht bent het met elkaar verder te doen. Voor mij is die "mooie" woestijn op dit moment ver weg.

Ik hou me zo goed als ik kan, maar als we ’s avonds rond het vuur zitten, wordt het me plots te machtig en verwijder me om nog een potje te huilen…..tot ik hoor dat er ergens nog iemand aan het huilen is…. Het is Myriam... Ik vraag of ik iets voor haar kan doen. Ze vraagt of ik Ayman wil halen en ik doe dat dan ook. Weer krijg ik op mijn kop…. Bea zegt me dat ik haar moest halen…. Gunnar zegt dat ik "zijn kok" moet gerust laten die op dat moment het eten aan het klaarmaken is. Wel ook de avond is voor mij om zeep….

De volgende dag gebeurt er iets raars. Als de dag ervoor de groep uiteengespat was, is het alsof vandaag een nieuwe hereniging plaatsvindt. Er wordt op een veel lossere manier met elkaar omgegaan, de enige die tegenstribbelt is Bea. Ik probeer terug contact te maken, maar het is tevergeefs. Tegen de avond voel ik mij al heel wat beter en aan het kampvuur ‘ s avonds zing ik al uit volle borst mee met de liedjes van Gunnar. Iedereen zingt mee behalve Bea.

Ook de volgende dagen is de sfeer opperbest. We komen van de ene verbazing in de andere, niets is hier hetzelfde in deze woestijn, alles is wonderbaarlijk mooi en betoverend. Iedereen is het er over eens, dit is de ware schepping van God, of je nu gelooft of niet…. Voor Gunnar en de Arabieren blijven we toch maar een rare bende, maar er wordt gelachen en gezongen en we willen niet horen dat we binnen twee dagen alweer naar huis moeten. Niemand gelooft hoe het mogelijk is dat je na amper 5 dagen zo ingeleefd bent in deze natuur. Alsof we nog nooit over luxe en comfort gehoord hebben…. We kunnen ons maar af en toe verfrissen aan een bron, tafels en stoelen om te eten hebben we al lang niet meer nodig, een bed om in te slapen ook niet en zelfs onze wc thuis missen we niet meer. Er worden "smakelijke" grappen verteld over de wc perikelen. Ook de verhalen over slangen en schorpioenen maken ons niet bang meer. We hebben er ook nog geen gezien. De enige dieren die we hier al gezien hebben zijn een scarabee, een vosje en een vogeltje. Alles is hier zoals het is... We zijn op 5 dagen één met de natuur geworden…...we zijn een zandkorrel in de woestijn geworden en we genieten met volle teugen ! Het is alsof we hier een soort hergeboorte meemaken. Gabriël heeft de tijd van zijn leven, hij laat op een moment als Tarzan, uit volle borst, zijn schreeuw door de woestijn halmen en iedereen geniet met hem mee. Op de 5de dag weten we allemaal dat dit de reis van ons leven is. = 10 =

En dan gebeurt het….. .hetgeen wat ondenkbaar was, datgene waar ik voor de reis nachtmerrie’s van had. We hebben net een wandeling gemaakt in de fossielenwoestijn, een fascinerend heuvelachtig gebied met torenhoge rotsblokken die lijken op ijscremebollen . We hebben er zelfs resten van walvissen en andere voorhistorische dieren gezien. Deze woestijn was vroeger een zee, niet te geloven toch. Toen we naar hier reden was het alsof we recht naar beneden in de aarde reden en net hier gebeurt het…. Terwijl we instappen in de jeeps vraagt Gunnar waar Margaretha is…. Iedereen kijkt rond, maar Margaretha is nergens te bespeuren. We stappen allemaal terug uit en beginnen luidkeels haar naam te roepen, maar we zien en horen niets en beginnen nu toch wel een beetje ongerust te worden. Na een tijdje word het duidelijk.… Margaretha is vermist…. Ik word heel misselijk, het voelt aan alsof het ik is die vermist ben. Een heel eng gevoel en ik denk, zie je wel dat hetgene waar ik voor vreesde toch kan gebeuren. Gunnar probeert ons gerust te stellen en zegt dat ze nog nooit iemand achtergelaten hebben en dat we haar wel zullen vinden. We stappen allen in en de drie jeeps nemen elk een route. We begrijpen direct dat deze mannen "echte" woestijnmannen zijn als we zien hoe deze zoekactie gebeurt.

Maar Margaretha is nergens te zien. We bidden allemaal in stilte dat we haar mogen vinden. Wat moet er door je heengaan als je weet dat je in een woestijn verloren gelopen bent ? Ik kan het me levendig inbeelden en word met de minuut misselijker. Dan komen de auto’s terug samen en we moeten allen uitstappen. Het is ondertussen donker aan het worden en Gunnar beveelt dat we hier allen samen moeten blijven om ons kamp op te trekken terwijl zij met de auto’s verder zullen zoeken. Nog geen vijf minuten later komt één van de auto’s toeterend aangereden, met Margaretha ! We wenen van opluchting en we willen haar allemaal een knuffel geven, maar Margaretha zou Margaretha niet zijn en zegt dat het allemaal zo erg niet is. Deze laatste avond is voor iedereen wel heel bijzonder, we weten dat we deze reis noch elkaar nooit meer zullen vergeten.

De volgende morgen kijkt iedereen heel sip en het is weer akelig stil. We gaan vandaag terug naar Cairo. Zonder iets tegen elkaar te zeggen weten we wat we willen... we willen allen blijven.

Gelukkig hebben we nog heel wat te zien en is de dag nog lang. We doen een route doorheen weer een ander verleden, een oud Grieks/Romeins verleden. Oude vervallen steden waarvan je de energie nog bijna kunt voelen. We klauteren een heuvel op en gaan in holen zitten waar heel lang geleden spirituelen de weg naar God zochten. Dan komen we op een plaats ergens aan een meer, waar ook verschillende Soefi’s begraven liggen. Het is middag en terwijl ons laatste woestijnmiddagmaal klaargemaakt wordt kunnen we ons nog even in stilte afzonderen. Ik zet me ergens neer en overloop deze reis en ook mijn leven en probeer het verband te zien. Van een zeer gemengd gevoel kom ik plots in een zeer diep gevoel van rust. De vraag die mij al gans mijn leven boven het hoofd hangt, wordt hier in alle stilte beantwoord…. is er een God ? Er komt geen neen, tezelfdertijd als ja, zoals gewoonlijk, het is alsof mijn lichaam mij een antwoord geeft en er noch een nee of ja moet zijn. Mijn lichaam geeft mij een antwoord die ik nooit eerder hoorde. Op dat moment valt ook mijn vraag weg….

Het is terug de stem van Gunnar die me uit dit zalige gevoel haalt. "Het eten is klaar" hoor ik in de verte. Terwijl ik terug ga zie ik Katrien zitten en ze kijkt me met betraande ogen aan. Ik vraag wat er scheelt en ze zegt me heel kordaat dat dit niet de eerste keer is dat we hier op deze steen samen zitten. Ze zegt dat ze allerhande beelden ziet. Ik vraag wat ze bedoelt maar ze is zo verward dat ze niets meer kan zeggen, dus laat ik haar maar gerust. Gunnar vraagt me spottend "en meisje, heb je gemediteerd ?" Ik zeg "niet echt, ik heb me enkel afgevraagd of ik nu geloof of niet." Hij kijkt me heel onderzoekend aan en vraagt "en ?" ik zeg stil" ik kan niet anders dan geloven" en ga de trappen van één van de Soefigraven op waar ons eten klaarstaat. Het is een nieuwgebouwd graf waar nog niemand in begraven ligt, een echt praalgraf met een mooi pleintje en een soort altaar in steen en zitstenen er rond. Na het eten zit ik er nog wat te mijmeren. Ik krijg plots het gevoel van een huwelijk, niet dat ik beelden zie, maar het gevoel dat ik in een huwelijksceremonie zit. Heel raar, op dat moment komt Gunnar met de koffie en in een flits weet ik wat er gaat gebeuren en het gebeurt ook…. Gunnar zegt "kom Linda, kom eens bij me zitten". Ik doe wat hij vraagt en dan vraagt hij al lachend op z’n Gents "wilde gij met mij trouwen ? Ik weet dat jij een huis hebt, dus als jij dood bent dan heb ik tenminste een dak boven mijn hoofd." Ik kijk hem zeer verwonderd aan en vraag hem "hoe kom jij daar bij dat ik een huis heb ?" Hij zegt "ewel, je hebt toch gezegd dat je verleden jaar een huis gekregen hebt." Ik begin te lachen en zeg "ik bedoelde dat ik mijn 7 Torenhuis gekregen heb van hierboven, maar ik moet wel mijn huur betalen hé." Iedereen die bij ons zit begint natuurlijk direct te lachen met hem, hij begrijpt het eerst niet goed en zegt "ja met al jullie zweverig gedoe" en ik vraag me af of ik hier inderdaad aan het zweven ben, maar hoe wist ik wat hij ging vragen. Op dat moment, weer als er wat gespot wordt, krijg ik een gevoel dat we misschien voor eeuwig samen zullen zijn. Of is het een gevoel dat we al eeuwen samen zijn ? Weer zegt mijn lichaam mij iets wat ik nog nooit gehoord heb en ook deze vraag verdwijnt in het niets.

Dan komt het verdict…. nu gaan we onvermijdelijk terug naar Cairo…. Ons sprookje van duizend en één nacht is voorbij. We stappen voor de laatste keer in de zo vertrouwde jeeps die ons naar al die betoverende plaatsen brachten. Ze zijn een week ons rijdend huis geweest, ook dat zullen we missen. Ik zit vooraan in de jeep bij Ahmed, één van de drie chauffeurs. Hij en Gamel zijn twee timide mensen die ons met zeer veel respect behandeld hebben. De derde chauffeur, Emam is compleet het tegenovergestelde. Hij spreekt perfect engels en laat zich in de groep duidelijk kennen. Ayman laat hem maar doen, wetend dat niets kwaad bedoeld is en ook wij hebben hem leren appreciëren. Ahmed,die nauwelijks een woord engels spreekt, pakt op een moment mijn hand vast en zegt "I like you Linda." Ik ben ontroerd en zeg hem "I like you too." Ik ga ze missen deze "desertmen" waaronder ik ook Gunnar zie. Als je hem hier bezig ziet en arabisch hoort spreken ga je twijfelen of hij wel "één van ons" is….. Hij is misschien geboren in het Westen, maar zijn ziel voelt zich hier meer dan thuis en dat is voor iedereen merkbaar. In de twaalf jaar dat hij met Ayman samenwerkt zijn ze door de woestijn "soulbrothers" geworden, hoewel ze heel verschillend zijn…..Ayman is inderdaad een woestijnprins, trots en charmant en altijd even beheerst. Gunnar noem ik een woestijnbeer, hij gromt als een echte beer, zeggend wat hij te zeggen heeft….hij is wie hij is. Zoals het verlangen naar de woestijn was toen we er in reden , is er nu evenveel verlangen om hier te blijven….mijn hart doet pijn, maar mijn hart is gelukkig….

Wanneer we in Cairo aankomen hebben we het gevoel alsof we in een wervelstorm zitten. Toeterende auto’s, ongeduldige mensen, een hels lawaai voor onze oren die de stilte gewend zijn. Zelfs aan de huizen en het hotel moeten we terug wennen. We lopen door de menigte naar een restaurant om samen ons laatste avondmaal te eten. Er is niemand die er echt van geniet…

Drie uur later moeten we afscheid nemen. De chauffeurs krijgen hun fooi en ook de zoenen zijn er bij. Aan het vliegveld gekomen nemen we ook afscheid van Ayman. Ik fluister nog snel in zijn oor "I love you"… hij fluistert terug "I love you too"…..het is liefde uit wederzijds respect, recht uit het hart. Deze "vreemde" man met zijn "vreemde" cultuur heeft bij mij een "vreemde" dimensie losgemaakt.

Tegen de morgen komen we terug aan in Schiphol waar we terug de bus nemen naar Brugge. In Gent stopt de bus. We moeten ook van Gunnar afscheid nemen. Ik heb het zeer moeilijk, zal ik deze prachtige man ooit terug zien ? Hij fluistert in mijn oor "de beer komt wel terug." Aan het huis van Bea gekomen nemen we dan ook afscheid van elkaar. Iedereen zegt nog een vriendelijk woord tegen me en dat doet deugd. Ik doe nog een laatste toenadering bij Bea, maar het is tevergeefs… Ik besef dat ook mijn astrologielessen verleden tijd zijn… Marc brengt me naar huis. We zeggen geen woord tegen elkaar. Wanneer ook wij afscheid nemen zijn er enkel de tranen in onze ogen die verraden wat we meegemaakt hebben….. Als ik de achterdeur binnenkom heb ik geen adem. Ik kijk rond en heb het gevoel dat ik een kleine doos binnentreed die direct achter mij afgesloten wordt. Ik plof me neer in een zetel en begin hartstochtelijk te wenen… pas na een uur hou ik op.

Ik ben inderdaad naar de maan geweest……en ik ben teruggekeerd als een ander mens.

Vijf maanden later sta ik opnieuw in de luchthaven van Cairo. Ik sta voor de bagageband en bekijk voor de vierde keer de lege band. Vijf paar ogen kijken me ongelovig aan, maar er is niemand die durft uitspreken wat ik op dat moment al weet. Bijna ging de reis niet door, te weinig inschrijvingen. Twee koppels, twee vrijgezellen en een kind, David de zoon van Gunnar die ik meebracht. Een wijsneus van 10 waarmee ik in het vliegtuig heb kennisgemaakt. Hij is duidelijk de zoon van zijn vader, lijkend op hem als twee druppels water en even welbespraakt. Maar het klikt, hij spreekt over numerologie en astrologie alsof hij het al jaren bestudeerd heeft, ik kon mijn oren niet geloven wat een wijsheden dit kleine kereltje vertelt. Dan verbijt ik mijn tranen, zucht eens diep en zeg tegen hen "neen, mijn bagage is niet mee." Daar sta ik dan, midden in de nacht zonder iets, enkel een paar spullen in mijn rugzak. We gaan allen samen naar de desk en melden het "verlies" van mijn bagage, maar de vriendelijke meneer spreekt geen engels.

Gelukkig komt op dat moment een medewerker van Ayman toegelopen, ongerust waar we bleven. Hij spreekt wel engels en we laten het over aan hem. Na een tijdje wordt het duidelijk wat ik al begrepen had, mijn bagage zal ten vroegste morgennacht in Cairo zijn. Vandaag trekken we al de woestijn in. Buiten staan Gunnar en Ayman ongeduldig op ons te wachten. Het doet deugd als ze mij in hun armen sluiten, wetend dat zij wel raad zullen geven. Gunnar zegt "ok, meisje, je hebt geen bagage dus moet je er ook geen meer verwachten." Denk nu goed na wat je nu nodig hebt zodat we dit nu nog kunnen gaan kopen, want eenmaal in de woestijn kan ik niet garanderen dat je daar vindt wat je nodig hebt." Ik slik en zeg " euh, maandverband, ik moet mijn regels hebben." Hij zegt "ok, dan gaan we nu maandverband kopen" en we stappen samen het busje in.

Tien minuten later sta ik met Ayman in een Arabische apotheek maandverband te kiezen. Er staan drie Egyptenaren achter de toonbank waar ook het rek staat met maandverband. Wanneer ik een paar keer iets weiger wat ze me aanbieden, nodigen ze me maar uit om zelf te kiezen. Ik neem wat ik nodig heb, Ayman betaalt. Eén van de twee andere vrouwen zegt dat ze me bewondert om mijn koelbloedigheid en zegt dat ze wel een paar spullen kan missen, wat ik op dat moment zeer appreciër.

In het hotel staat mijn tweede verrassing mij op te wachten. We krijgen onze kamer toegewezen en Gunnar zegt dat ik mag kiezen bij wie ik slaap, bij Peter, de andere vrijgezel die daar al een week is en nu al ligt te slapen, of bij Ayman. Ik kies maar voor Ayman, want om nu ook nog met een wildvreemde man een kamer te delen heb ik geen zin. De twee andere vrouwen kijken me ongelovig aan maar zeggen niets. Zij weten natuurlijk nog niet dat Ayman "ongevaarlijk" is.De volgende morgen vertrek ik met een broek en t-shirt aan van Ayman, vijf maten te groot maar content dat ik niet in mijn winterkleren moet vertrekken, want het is snikheet. Van Micheline en Nicole, de andere vrouwen, heb ik wat ondergoed gekregen en ook Peter, met wie we kennis hebben gemaakt biedt mij het één en ander aan.

Wanneer ik de volgende dag met Gunnar een stadje in de Sinaï afloop op zoek naar een short en een topje, vinden we net als we het gingen opgeven, precies één short en één topje in mijn maat ! Terwijl we door het stadje lopen vraagt hij "en, meisje, hoe voelt het om los te laten ?" Hij weet duidelijk waar het om gaat. Daar zit ik dan , in de Sinaï, het land van Moses, Gunnar noemt de Sinaï "zijn" woestijn. Het wordt ons snel duidelijk waarom. Hij vertelt bijbelverhalen zoals hij er zelf bij was en we luisteren vol spanning hoe hij ieder verhaal opfleurt met een vrolijke noot. En zoals hij mij al zei, dit wordt een compleet andere reis, hij zegt het bijna op een zingende toon "Sinaï is avontuur!" Ja, dat werd me al vlug duidelijk en niet enkel door de bagageperikelen.

Onze eerste uitdaging is de beklimming naar de tempel van Sarabit el Hadem, de tempel van de godin Hathor. Aan mijn hoogtevrees heb ik nog niet gedacht, tot we aan de beklimming beginnen. Verschrikt kijk ik Gunnar aan en zeg "dat meen je toch niet, moeten wij echt die berg op ?" Op dat moment vraag ik mezelf weer af wat mij bezielt heeft om terug te keren ? Er gaat van alles door mijn hoofd, mijn eerste reis flitst door mijn gedachten, dan de maanden die erop gevolgd zijn. Maanden van verwarring en chaos, nog maar half beseffend wat voor veranderingen bij mij aan het gebeuren zijn. Ik deed zelfs een lening om deze reis te kunnen betalen en het kan me geen barst schelen wanneer of hoe ik het zal terug betalen. Maar nu sta ik voor die berg...ik weet me een moment echt geen raad. Ik probeer het zoveel mogelijk te verbergen, maar het is te duidelijk dat ik echt schrik heb. Gunnar verzekert mij dat Radja, de Bedoeinse gids, weet wat hij doet en zegt "ik weet wat je voelt, ik had vroeger ook hoogtevrees, maar je zult dit hier overwinnen." Wanneer ik in zijn ogen kijk geloof ik hem. Hij wijkt geen vijf meter van mijn zijde en ook Peter ben ik zeer dankbaar, steeds is zijn hand daar als hij enige aarzeling bij mij opmerkt. Ik verplicht mezelf om niet om te kijken en zo lukt me iets waar ik nooit zou in geloofd hebben.

Eénmaal boven ben ik trots op mezelf en kan het wel uitschreeuwen van geluk ! Wat een overwinning ! Ik tril op mijn benen en mijn hart bonst in mijn keel ! Hetgeen we te zien krijgen is meer dan de moeite waard, overblijfselen van een zeer ver verleden en we vragen ons af hoe het mogelijk is dat hier ooit een beschaving leefde. Hathor bedankend beginnen we aan de afdaling die me nog zwaarder valt, nu moet ik wel in de diepte kijken. = 21 = Na een tocht van bijna vier uur komen we terug bij de Bedoeinennederzetting en het is de Sheik die ons met open armen ontvangt. We krijgen thee, fruit en vers gebakken brood. De vrouw en dochter van de Sheik proberen ons hun zelf gemaakte kledingstukken en sieraden te verkopen. Eindelijk kan ik mijn garderobe wat uitbreiden. De vrouw is echter bikkelhard in het onderhandelen over de prijs, het is ons snel duidelijk wie hier de baas is in huis.

Na het eten bezoeken we een Bedoeins kerkhof en een schooltje. Wat we te zien krijgen kunnen wij als rijke westerlingen nauwelijks geloven. Hier wordt men begraven zonder naam, één steen boven het hoofd, twee stenen aan de voeten. Het is niet belangrijk wie hier begraven ligt. En toch heerst er hier geen koud gevoel zoals op een kerkhof bij ons, raar, ik vraag me af wat het verschil maakt. Stil lopen we het kleine kerkhofje door, niet wetend hoe we hierop moeten reageren.

Ook het schooltje doet ons nadenken, we beseffen dat wij inderdaad "rijk" zijn. Een barakje in het midden van nergens. De leraar leidt ons vriendelijk binnen. Een twintigtal kinderen tussen zes en tien jaar kijken ons met grote ogen aan. De jongens aan de ene kant, de meisjes aan de andere kant. Ze herkennen Ayman en roepen in koor zijn naam. Hij schrijft iets op het bord in het Arabisch en hij vraagt hen dit te lezen...terug in koor roepen ze "LINADAA". Het is mijn naam die hij op het bord schreef. Terug ontroerd dit vreemde land mij. We geven de meegebrachte schriftjes, balpennen en potloden aan de leraar die ons nederig bedankt en worden door de kinderen uitbundig uitgezwaaid. Deze dag zal ik nooit van mijn leven nog vergeten.

Diezelfde avond slapen we op een prachtige plaats en ik voel me even terug in de witte woestijn. Witte kalkrotsen die schitteren onder de ondergaande zon. Ook het fijne witte zand is er en weer ben ik overdonderd van de verscheidenheid van de woestijn. Ook hier is niets hetzelfde en dat zal de volgende dagen blijken. Er is ondertussen al een hechte band ontstaan tussen ons en na het eten zingen we rond het kampvuur met z'n allen mee met onze troubadour Gunnar. De liedjes van Leonard Cohen staan boven op zijn repertoir en we zingen uit volle borst "lover, lover, lover, lover, lover, lover, lover, come back to me...". Nadien vallen we voldaan in slaap in onze veel te kleine slaapzak.

De volgende dag is al even boeiend. Een adembenemende ochtendwandeling en een theebezoek bij een al even adembenemende oase, bij weer een andere Sheik . De twee koppels vragen mij en Peter wat we mooier vinden, de Sinaï of de Witte woestijn. Ik heb er geen antwoord op. Peter zegt "de witte woestijn is als een tere bloedmooie vrouw die je niet durft aan te raken. De Sinaï is even mooi, maar die durf je wel aanraken..." We begrijpen dit mooie gezegde en we maken geen vergelijkingen meer. Na de middag trekken we de wadi van de oase in en we wanen ons in het sprookje van Alladin en de toverlamp. De oases zijn hier betoverend mooi en we hebben ogen te kort om alles in zijn volle schoonheid te aanschouwen. Ik ben wel heel content dat ik niet heb moeten klimmen.

's Avonds zitten we terug rond het kampvuur, krijgen we weeral een lekkere maaltijd voorgeschoteld, drinken we thee met ruhm, zingen, en hebben intieme gesprekken met elkaar. Peter is vooral geïnteresseerd in wat ik in mijn dagboek schrijf. Af en toe licht ik een tipje van de sluier en maak hem daardoor nog nieuwsgieriger, maar de geheimen blijven geheimen voor hem...

De volgende morgen terug vroeg uit de veren, vandaag dalen we het labyrinth af van de Coloured Canyon. Ayman gaat met de mannen de grote canyon in, Gunnar neemt de vrouwen en zijn zoon mee naar de kleine canyon. "Absoluut niet gevaarlijk " zegt hij, enkel één kleine hindernis" en we dalen af. David die hier al meer dan ééns was neemt de leiding, hij is inderdaad de zoon van zijn vader. "Je moet echt niet bang zijn dames" zegt hij en vol vertrouwen volgen we hem.

Het gaat voor mij wonderwel goed, af en toe moet ik eens diep ademhalen, tegen mezelf zeggen "niet bang zijn Linda" en luisteren naar Gunnar hoe ik mijn voeten moet zetten om de moeilijker obstakels op en af te raken. Tot we de "hindernis" zien... Nicole, de meest moedige van de drie gaat eerst. Het is een zeer nauwe doorgang waar dan nog een grote steen voor ligt, wat op zich niet zo erg is, maar... We moeten daar doorkruipen, wat op zich ook weer zo erg niet is, maar tussen het doorkruipen en terug op de grond komen is er een afstand van vijf meter! Voor Nicole geen probleem, met Micheline gaat het iets moeilijker en dan is het aan mij. Ik kijk in de diepte en zeg, "sorry, ik durf niet" en blijf voor het gat staan. Gelukkig heeft Gunnar geduld met mij en na wat overtuiging kruip in het gat, eerst op mijn achterste gaan zitten om dan langzaam schuivend je over te geven aan diegene die je opvangt. En dan blokkeer ik...

Ik durf niet meer verder en blijf daar maar halverwege hangen. Gunnar zegt "vertrouw me, meisje en je kan het" en dan komt bij mij de vraag of ik hem vertrouw. Het antwoord is ja en ik geef me over. Met een schreeuw val ik in zijn armen en weer ben ik blij mijn angst overwonnen te hebben. Als we terug samen komen zegt Gunnar dat ik mijn "best" heb gedaan en Ayman zegt "ok, tomorrow we will do more difficult canyons ." Mijn gedachten vragen zich af of hij het meent.

En hij meent het ook echt, we doen drie canyons vandaag. Ik zucht, ik puf en ik vloek, maar ik doe het ! Wondermooi zijn de zichten vanuit de hoogte en wanneer we door de canyons lopen ben ik soms zo gefascineerd dat ik vergeet dat ik hoogtevrees heb of claustrofobisch ben. Die dag beklimmen we ook nog een wondermooie duin, waar Ayman in geuren en kleuren vertelt hoe duinen ontstaan, waarna we een tijdje in stilte genieten, luisteren naar de stilte van de woestijn, elk met zijn gedachte... ik ben weer overtuigd, dit is God's meesterwerk...Bij de afdaling geef ik mij helemaal over en rol naar beneden als een kind. Ik ben terug een zandkorrel in de woestijn, gelukkig en blij terug een kind te mogen zijn.

Maar de woestijn heeft ook nog andere plannen met mij. Die avond, de koppels en David zijn al gaan slapen, ik blijf achter met mijn drie mannen. Alsof ik d'Artagnan ben en zij de drie musketiers, maar dan in de woestijn. Zij leren mij hoe ik met de woestijn dien om te gaan. Die avond krijg ik een wel zeer moeilijke les. Ik besef maar half hoe het eigenlijk ter sprake komt, maar plots horen ze van mij dat ik al twee jaar niet meer naar mijn ouders ga. In vijf seconden heb ik ze alledrie op mijn nek ! Hoe meer ik me verdedig, hoe heviger ze zich tegen mij keren. Alledrie zijn ze ervan overtuigd, welk probleem je ook hebt met je ouders, los het op. Als ik zeg dat mijn probleem niet op te lossen is, verwijten ze me dat ik laf en koppig ben en dat ik spreek vanuit mijn ego. Ik probeer me niet kwaad te maken en niet emotioneel te worden en blijf hardnekkig mijn standpunt verdedigen. Alledrie hebben ze conflicten gehad met hun vader, maar hebben dit blijkbaar kunnen oplossen en proberen mij te overtuigen dat ik mijn probleem ook kan oplossen. Het gaat van kwaad tot erger tot ik mij overgeef aan mijn gevoel en hen zeg "ik zou ook graag teruggaan naar mijn ouders, maar ik weet niet hoe..." Ze voelen wat ik voel en ze zwijgen. Mijn ogen kunnen de tranen niet meer bedwingen en Gunnar zegt "sorry, we didn't meen to hurt you." Hij neemt zijn gitaar en improviseert een wondermooi liedje voor mij. Ook deze woestijn brengt mij een confrontatie. Die avond gaan we in stilte gaan slapen, elk met zijn gevoelens, elk met zijn eigen leven, elk met zichzelf, die je in de woestijn niet kan ontlopen. Terwijl ik naar de sterren lig te kijken, vraag ik ze om een oplossing. Ik ben de woestijn en mijn drie mannen dankbaar om wat ze mij brengen.

De volgende morgen zegt Ayman dat we klaar zijn voor de "grote doortocht." Hij grijnst en zegt dat we maar zo "goed" niet moeten zijn. We vragen ons af wat hij bedoelt. Gunnar zegt "aangezien er nog niemand afgehaakt is en jullie alle voorbereidende proeven hebben doorstaan, vinden we dat jullie klaar zijn om de baarmoeder door te gaan." Dit wordt duidelijk een echte Egyptische inwijding! De mannen zijn zeer enthousiast, de vrouwen zijn er duidelijk niet gerust in. De canyon die we ingaan noemt Wadi Arada, the Valley ot the Mouse. Het is alsof we terug in een andere wereld zijn, wondermooi is het er. Het valt allemaal nog mee tot we aan de "baarmoeder" komen.

Het lijkt op een zeer smalle, kronkelende schoorsteenpijp, die ongeveer tien meter diep is. Ik zeg "nooit van mijn leven !" en vraag of ik terug kan keren. Ik weet dat deze vraag ontkennend zal beantwoord worden en stel me aan als een klein kind. De angst die ik op dit moment voel knijpt alles dicht bij me. Ze hebben de grootste moeite om mij te kalmeren en te overtuigen dat ik het kan. Ik vertrek dan maar met bibberende benen in het voetspoor van Peter. Ayman dirigeert wat ik moet doen. Ik moet mijn voeten in de smalle gleuf één voor één verzetten en mijn handen één voor één verzetten tegen de wand van de berg. Af en toe glij ik weg en snak dan krampachtig aan de nek van Peter.

Ik hoor mezelf schreeuwen " I will kill those two bastards ! " bedoelend op Gunnar en Ayman. Ze laten me maar doen en vinden het blijkbaar ook nog plezierig ! Wanneer ik uiteindelijk in de armen van Ayman opgevangen word, ween ik van kwaadheid en geluk. Ik heb die enge baarmoeder overleefd ! Ik ben geslaagd in mijn inwijding !

Voor we het middagmaal nemen in Dahab, een prachtig stadje aan de Rode Zee, is er nog wat tijd om te shoppen. Ik kan er een badpak kopen want deze namiddag gaan we snorkelen. Ook mijn waterangst kan ik niet ontlopen. Maar ik ben moedig en beslis om mee te gaan Eenmaal daar aangekomen zegt Ayman dat ik beter uit het water blijf. Hij zegt "climbing mountains and going snorkelling on one day is to much." Blijkbaar heeft hij geen zin om mij nu ook nog zwemles te geven. Ik blijf achter met Nicole, die geen zin heeft om in het water te gaan. Wetend dat Ayman wel gelijk heeft, ben ik toch ontgoocheld. Op een bepaald moment ziet hij mijn beteuterd gezicht en komt me toch halen ! Ik doe waterschoenen aan, zet een snorkelbril op mijn hoofd en ga met knikkende knieën het water in. Hij is zeer geduldig maar het lukt me niet. De emoties van de baarmoeder zijn nog niet verdwenen. Ik blijf toch nog wat in het water en probeer zelf het één en ander uit. Het water is in het ondiepe ongeveer één meter diep en af en toe ga ik kopje onder om het prachtige leven in deze zee te bewonderen. Ik hou me vast aan de koralen en kan zo de duizenden prachtig gekleurde vissen zien die tussen onze benen zwemmen. Wat een wondere wereld is dit ! Wanneer ik uit het water ben sta ik nog een uur te rillen op mijn benen.

Wat ik vandaag heb meegemaakt is buitengewoon en terwijl we nog een mooie strandwandeling doen, bedank ik de hemel en de woestijn voor deze ervaringen. Die avond beleven we nog een laatste sprookjesnacht aan het strand, in een Bedoeinen vissersdorp. We krijgen van de inwoners vers gebakken vis, brood en rijst. De koppels hebben het gevoel dat ze een tweede huwelijksreis maken. Die nacht val ik ongelofelijk gelukkig in slaap met het ruisen van de zee in mijn oren...

De volgende dag bezoeken we een heel speciale woestijnvrouw. Madame Um Rabbia. De eerste en enige Bedoeinse vrouw die weigerde om van haar man te scheiden. Ze werd verstoten door de gemeenschap en nu woont ze met haar kinderen ergens helemaal alleen. Een imposante verschijning met Westerse allures zou ik zeggen. Ze begroet hartelijk Ayman en Gunnar en we worden vriendelijk uitgenodigd in haar huis. Een huis dat samenhangt met dekens en kartonnen platen, er is een "living" en een "slaapkamer", de vloer is zand. Verder is er niets. De vorige families die we bezocht hebben, hadden ook weinig of niets, maar hier kijken we de ogen uit onze kop. We doen onze schoenen af uit eerbied voor haar en we zetten ons in een kring neer. Naast haar zit haar oudste dochter, netjes gekleed en gesluierd. We zien enkel haar ogen, maar de sluier verraadt een zeer mooi gezicht. Ook de andere kinderen, hoewel deze zeer onverzorgd zijn, zijn mooie kinderen. De oudste is echter klaar om uitgehuwelijkt te worden, dus die moet dan ook verzorgd worden. Um Rabbia doet een poging bij Gunnar maar die bedankt vriendelijk. We krijgen thee en terwijl ze ons onderzoekend aankijkt biedt ze ons haar zelf gemaakte juwelen aan. Ayman legt uit dat dit een zeer trotse vrouw is die van niemand wil geld aanvaarden. Daarom komt hij met toeristen, zogezegd om haar spullen te kopen. Voor ons westerlingen is dit natuurlijk maar kitch, maar we begrijpen wat Ayman bedoelt en we onderhandelen met haar over de prijs en wat we willen kopen. Terwijl ze doorheen haar sluier gretig aan haar westerse sigaret trekt, geniet ze met volle teugen van de onderhandelingen en de gesprekken met ons. Wanneer we vertrekken stopt Ayman haar nog wat geld toe om zogezegd de thee te betalen. Dit bezoek zal zeker sporen achterlaten bij ons.

Die avond zijn we verre van gelukkig als we zien waar we moeten slapen en hoe vroeg we moeten opstaan. We zijn aangekomen bij onze laatste bestemming. De Mosesberg met het Sint-Katharina klooster.

Per drie worden we in een klein kamertje gestoken, ik slaap met David en Peter. Om twee uur worden we gewekt om de Mosesberg te beklimmen. Voor we vertrekken krijgen we thee en koekjes, het ontbijt is voorzien bij zonsopgang op de top van de berg. Om 2 u 30 vertrekken we. Het is een tocht van 3 uur. Het is pikdonker en massa's mensen met een zaklamp in de hand, maken zich klaar voor de tocht. Mijn zaklamp is kapot en ik zie geen steek voor mijn ogen wat me behoorlijk nerveus maakt. Gelukkig komt Nicole bij mij lopen en klaart de weg voor ons beiden. Het eerste stuk valt nog mee, het is een weg van zo'n drie à vier meter breed. Wat we wel heel vervelend vinden zijn de Egytenaren die hun kamelen aan ons opdringen. "Camel madame, very long way, madame" zeggen ze. In het begin zeg ik vriendelijk "no, thank you" maar na honderd keer zeg ik kort " NO ! "

We moeten af en toe een paar minuten stoppen om op adem te komen. Hoe hoger we komen hoe zwaarder het wordt. Micheline kan niet meer mee en zij gaat verder op een kameel. De rest ploetert verder. Het laatste stuk zijn 750 trappen uitgehouwen in de berg. We worden constant voorbij gestoken door ongeduldige mensen die bang zijn de zonsopgang te missen en dat is zeer vervelend. Gunnar zegt op een bepaald moment dat we ons wat moeten spoeden als we er willen op tijd geraken. Ik heb al lang geen zin meer om die zonsopgang te zien. Ik ben uitgeput, voel me niet goed en ben pisnijdig ! Maar we bereiken toch nog op tijd de top. Iedereen zoekt een plaatsje om het spektakel te aanschouwen. Ik denk aan de vorige zonsopgangen die ik in alle stilte heb kunnen bewonderen en wil eigenlijk zo snel mogelijk weer naar beneden. Peter deelt mijn mening, die is zelfs heel kwaad op Gunnar, hij noemt het de flop van de reis. Uiteindelijk is ze daar, de zon... Uiteraard even mooi als altijd en iedereen klapt in de handen. Drie uur afzien voor een traditie die volgens Gunnar een "must" is. Ik zeg tegen hem "wel de volgende keer gaan we naar Lourdes." Hij kan er niet mee lachen en is verwonderd dat ik, die toch in God geloof, zo'n commentaar heb. Ik zeg hem dat een traditie niets te maken heeft met geloof en zeg dat ik mij hier absoluut niet verbonden voel met God of wat dan ook.

We krijgen ons ontbijt en dat maakt me toch een beetje kalmer. Maar dan krijg ik plots enorme krampen in mijn buik. Er is gelukkig een toilethuisje waar ik snel naartoe ga. Wat ik al een hele week verwacht is daar. Gunnar roept "Linda ! waar blijf je ?" Ik roep terug " ik heb mijn regels !" Hij zegt "ah, dat verklaart waarom je niet te pruimen bent." Misschien wel voor een stuk, maar toch blijf ik bij mijn gedacht over deze traditie en heb bij de afdaling een ellenlange discussie erover. De koppels nemen de gewone weg terug, ik neem met Gunnar en Peter de trappen, zo'n 3000 ! Traditie of niet, de Mosesberg is wondermooi...

Eenmaal beneden deelt Ayman onze mening. Nu weten we waarom hij niet meeging en ook hij koppelt geloof los van traditie. We krijgen nog een lekkere maaltijd voorgeschoteld en dan is het gedaan. We keren terug naar Cairo. Weer moet ik wennen aan de beschaving. Weer neem ik met spijt in mijn hart afscheid. Ik vertrek met de koppels en met David, die ik in Brussel terug bij zijn moeder moet afzetten. Terug heb ik de reis van mijn leven gemaakt. In hetzelfde land, hoewel compleet verschillend. In de Witte woestijn heb ik mij verbonden met de kosmos, nu heb ik mij verbonden met de aarde. Mijn volgende opdracht is beiden met elkaar verbinden.

Drie weken later is het moederdag. Ik neem mijn fiets, laat mijn "ego" thuis en ga zonder verwachtingen naar mijn ouders. Ik word er met open armen ontvangen en over het onoplosbaar conflict wordt niet meer gesproken. Ik ben terug een stap verder in mijn leven.

Zeven maanden later ben ik er klaar voor. Ik sta verkouden op de luchthaven van Charles De Gaulle en beveel de vijf mensen die rond me staan het vliegtuig op te stappen. Zeven dagen geleden heb ik mezelf gepromoveerd tot reisleidster. Gunnar mijn rots in de branding, gaat niet mee. Toen hij mij dit zei, wou ik meteen heel de boel afblazen. Gelukkig weet hij hoe hij mij kan overtuigen om genoeg vertrouwen in mezelf te vinden.

Nu sta ik hier, met zes mensen die mij hun vertrouwen gegeven hebben. Ze noemen me moeder hen, maar moeder hen is al één van haar kuikens kwijt. Liesje is plots verdwenen en we moeten instappen. Terwijl ik de lange rij mensen zie passeren denk ik bij mezelf "Linda, ik hoop dat je weet waar je aan begint." Gunnar zei "het zal niet gemakkelijk zijn meisje, maar ik geloof in jou en jij kunt dat !" En ik geloof in hem en heb de uitdaging aangenomen ! Vijf vrouwen en één man. Met mij erbij zijn we met zeven, het magische getal. We zijn een bont gezelschap, vier Bruggelingen en drie Gentenaars. Enkel katrien, mijn soulmate uit de Witte woestijn, ken ik. Verder zijn er nog Maria, een yogalerares, die mij al honderd vragen gesteld heeft, die ik niet kan beantwoorden. Linda, een psychologe, Christel, een podologe en haar broer Jean-Georges, een binnenhuisdecorateur, alle drie uit Gent. Liesje, die nog altijd niet te bespeuren is, is een maatschappelijk werkster. Ik blijf er redelijk kalm bij en vertrouw erop dat ze hier net op tijd terug zal zijn. Wanneer de twee laatste mensen hun ticket tonen, komt ze rustig aangewandeld. We kunnen vertrekken.

Twee weken zijn we weg. Eén week Sinaï en één week Witte Woestijn, in die volgorde. Ik ben benieuwd welke avonturen me nu weer te wachten staan. Als een volleerd reisleidster, leid ik mijn "kuikens" naar de uitgang van het vliegveld in Cairo, maar ben zeer blij als ik een medewerker van Ayman zie zwaaien met een groot plakkaat, waarop mijn naam staat. Ayman die niet binnen mag, staat ons buiten op te wachten. Hij sluit ons met zijn imposant figuur in de armen en we vertrekken naar het hotel. Daar begroeten we Emam en Gamel, de twee chauffeurs die ons zullen begeleiden. "Ah, Linda, you are back" zeggen ze en ik krijg van beiden een stevige knuffel. Ik zeg "yes, my dear friends, I'm back !" Op dat moment weet ik dat ik inderdaad terug ben.

Na een stevig hotelontbijt zijn we vertrekkensklaar. Ahmed, een nieuwe jonge medewerker van Ayman komt ons vergezellen. De grote bagage gaat boven op de jeeps, onze kleinere spullen nemen we mee in de jeeps. We hebben alle ruimte, aangezien we met zo weinig zijn. Er is eigenlijk maar voor één jeep betaald, maar Ayman biedt ons gratis een tweede aan, waar we hem zeer dankbaar om zijn. Ik neem plaats in de jeep van Gamel, samen met Maria en Linda. Bij de eerste stopplaats komt Liesje mij vragen of ze in onze jeep mag zitten. Er wordt teveel gezongen in de andere jeep. Ik denk, oeioei, het begint al en zeg haar dat ze mag zitten waar ze wilt. Bij de volgende stop kan Maria het niet laten en vraagt aan Christel en Jean-Georges, die we ondertussen Gigi gedoopt hebben, wat ze eigenlijk in de woestijn komen doen als ze de stilte niet respecteren. Voor ik iets kan zeggen krijgt ze van hen de volle laag ! Ze zeggen "wij komen naar de woestijn om dat te doen waar we zin in hebben !" Weer denk ik oeioei, maar besef vooral dat ik de verschillende meningen zal moeten respecteren en onpartijdig blijven.

Die dag bezoeken we Ayunmusa, een achtergelaten oorlogskamp, die dateert uit de oorlog tussen Egypte en Israël. Nu is het ingericht als een museum. Ironisch is dat op amper 300 km, de oorlog gewoon verder gaat. Je kan het amper geloven als je hier de rust en stilte voelt. Hammam Faraoun, de sauna van de Farao ligt daar vlakbij. Een sauna die voortgebracht is door de natuur. De ene kant is de zwavelzee, waar je amper met je voeten in kan, want het is heel heet, maar zeer goed voor reuma. Het doet een beetje spookachtig aan, want het is er ook altijd zeer winderig. Na toch de hitte en wind getrotseerd te hebben, gaan we de kamers van de sauna binnen. Er zijn verschillende kamers, hoe verder je de rotsen ingaat, hoe warmer het wordt. Soms moeten we op onze knieën verder kruipen en het is er pikdonker. Gelukkig heeft Ayman een zaklamp bij. Maar dan stelt hij voor om in iedere kamer één minuut het licht uit te doen en zo in de stilte te blijven zitten. Iedereen is akkoord. Iedere keer als het licht terug aan gaat, haal ik opgelucht adem. Eénmaal buiten is iedereen verrukt over deze ervaring, ik ook.

Die avond slapen we in het Bedoeinenhuis van Sarabit el Hadim, want morgen beklimmen we de berg om Hathor te begroeten. Het is Rammadam en van de vrouwen is geen spoor te zien. Nu mag ik onderhandelen met de Sheik en dat gaat een stuk gemakkelijker. Met veel enthousiasme toont hij ons zijn winkel, steekt ons in kleurrijke outfits en geniet als hij met ons op de foto mag. Hij is duidelijk een beter verkoper dan de vrouwen en is ons heel dankbaar voor alles wat we kopen.

De volgende morgen is het zover. Ik vraag me af hoe er zal gereageerd worden op deze beklimming. Tot mijn grote verbazing is er niemand die bang is, integendeel, ze lijken wel ervaren bergbeklimmers. Enkel Maria heeft hoogtevrees, maar heel moedig gaat ze de berg op en eenmaal boven steekt ze triomfantelijk de armen omhoog. De berg lijkt voor mij al een heel stuk gemakkelijker. We bezoeken nog het kerkhof en het schooltje, waar iedereen zijn meegebracht schoolgerief uitdeelt aan de kinderen. Ik geniet met volle teugen dat ik terug ben !

Tijdens het middagmaal zie ik dat Christel zeer stil is en op een bepaald moment zie ik tranen in haar ogen. Ook Ayman heeft het gezien. Ze zondert zich een poosje af en dan vraag ik haar wat er scheelt. Het schooltje heeft haar enorm aangegrepen. Zelf heeft ze geen kinderen, hoewel ze er steeds gewild heeft. Het leven heeft er echter anders over beslist... Ook Ayman is bezorgd en vraagt me nadien wat er aan de hand was. Wij weten wat contact met deze natuur brengt. Wanneer we terug in de jeep zitten zijn ook Liesje en Maria benieuwd wat er scheelde. Als ik probeer uit te leggen, dat bij iedereen hier wel één of andere onverwerkte emotie zal boven komen, kunnen ze dit maar moeilijk geloven.

Na een tocht van bijna 4 uur, komen we aan op onze eerste slaapplaats onder de blote hemel, The Green Valley. Het is bar koud en Ayman vreest dat het zal vriezen die nacht. En het vriest ook ! Ik doe bijna geen oog dicht. De kou en mijn verkoudheid, die van langsom slechter wordt houden me wakker. Ik hoop dat de anderen wel kunnen slapen. s Morgens ben ik zo ziek als een hond, kan nog nauwelijks spreken en durf mijn slaapzak niet uit, uit schrik voor de reacties. Had ik niet verzekerd dat het niet zou vriezen ? Weer tot mijn grote verbazing is iedereen verrukt dat ze een vriesnacht in de woestijn "overleefd" hebben. Het duurt een tijdje voor het echt warm wordt, maar eenmaal aangekomen in de sprookjesoase Ein Um Ahmed, zijn we de kou al lang vergeten. Op deze vierde dag is iedereen mij al heel dankbaar voor deze reis.

We zijn ondertussen 440 km ver en we komen aan in de Coloured Canyon. Van vrieskou is geen sprake meer en die avond genieten we rond het kampvuur van de kookkunsten van Ayman en die ons nadien zijn filosofieën vertelt.

Aangezien we het zonder Gunnar en gitaar moeten doen, improviseren we dan maar zelf. Gelukkig heeft Gigi muzikale kennis genoeg en vertelt hij smakelijke leuke verhalen. Er is nog steeds discussie of er nu gezongen mag worden in de woestijn of niet. Maar toch, als overdag twee groepjes gevormd worden, kan iedereen zich heel gemakkelijk terug verbinden met elkaar. Ik kijk, ik luister, ik observeer en laat iedereen maar zijn gang gaan. Als ik s'morgens probeer mijn groep samen te houden is het al een verloren zaak, voor we onze ochtendwandeling beginnen. Maria en Liesje arriveren pas aan het ontbijt als de anderen al vertrekkensklaar zijn. Ook Ayman heeft het opgegeven om ze duidelijk te maken dat je elkaar steeds in de gaten moet houden. Meestal loop ik alleen middenin en probeer degenen die voor me lopen en degenen die achterkomen toch in de gaten te hebben. Misschien ben ik niet streng genoeg, maar na er met Ayman over gepraat te hebben, zei hij "don't worry about it, it's no use making problems about it, we will find everyone anyway" De samenwerking tussen ons is zeer goed en met een oogopslag naar elkaar, begrijp ik soms al hoe ik moet reageren.

De volgende morgen is het al direct weer prijs. Liesje heeft het aangedurfd om zich kandidaat te stellen voor de grote Canyon. In de jeep vertrouwt ze me toe, dat ze schrik heeft om mee te gaan met Christel en Gigi, die steeds haar traagheid en verstrooidheid bekritiseren. Ik zeg dat ik haar moed bewonder en moedig haar dan ook aan. Net voor we de jeep willen uitstappen zegt Maria haar ook nog eens dat ze op haar zenuwen werkt ! Nu is ze helemaal ontdaan en loopt wenend weg. Ik loop haar achterna, geef haar een dikke knuffel en zeg "laat je niet gaan en laat je niet doen hé, het is een uitdaging !" en wens haar veel succes. Ik ga met Maria en Linda, de kleine Canyon in. Emam en Ahmed vergezellen ons en ook deze afdaling gaat al heel wat beter.

Wij zijn ongeveer een uur eerder aan de uitgang en ik vraag me af hoe het met Liesje is. Terwijl we gezellig thee zitten te drinken en Ahmed, die uitstekend Engels spreekt, ons wat Arabische woorden leert, komen ze af. Liesje straalt van geluk. Ook de anderen zijn overdonderd van hun avontuurlijke tocht, die mij doet huiveren als ze in geuren en kleuren vertellen welke obstakels ze hebben moeten trotseren. Door de gedwongen en geconcentreerde samenwerking hebben ze hun grieven naar elkaar ook opzij gezet. Wanneer alles lijkt goed te gaan is het mijn beurt...

Er is een misverstand ontstaan i.v.m. het bewaren van geld. Ik heb net uitgelegd aan Liesje , hoe ze meer verantwoordelijkheid moet nemen voor haar geld, die ze her en der laat rondslingeren. We gaan zwemmen en als we de jeep uitstappen zegt Maria aan Ayman, dat ik gezegd heb, dat er geen geld in de jeep mag blijven liggen. De blik in Ayman's ogen is genoeg om mij de grond in te boren ! Met een ijzige stem zegt hij "my drivers are to be trusted, so you can leave the money, were ever you like" Ik kijk beiden aan en zeg "that is not what I said " maar voor een trotse eerlijke man als Ayman, is hier geen uitleg voor. Hij is duidelijk gekrenkt in zijn eer ! Ik praat er eerst nog over met Maria en ze begrijpt dat ze mij in een moeilijke situatie gebracht heeft. Ik probeer Ayman uit te leggen wat er juist gezegd is, maar ik voel direct dat dit eerst wat moet bekoelen en laat hem gerust. Maria geeft echter niet op en de rest van de dag is " the money " het onderwerp van gesprek. Ik betrek echter mezelf er niet meer bij.

We komen aan in Ras Abu Gallum, het Bedoeinenvissersdorp, waar ik de vorige reis een sprookjesnacht had. De sfeer is grimmig en ook Ayman is nog niet bekoeld. Terwijl iedereen zijn slaapplaatsje aan het strand zoekt en het avondeten wordt klaargemaakt, trek ik mij terug om alle spanning van me los te laten. Ik ween eens goed uit en ik vervloek Gunnar om mij in de steek te laten en Bea om mij deze verdomde woestijn ingebracht te hebben ! Ik zeg luidop " NOOIT MEER ! IK KOM NOOIT MEER TERUG ! " Op dat moment besef ik wel dat dit de gelegenheid is om mij eens af te vragen waarom ik dit doe. Terugkeren en mensen meebrengen. Ik verdien er geen frank mee, integendeel. Ik heb alle voorbereidingen zelf betaald en betaal ook voor de helft mijn reis. Waarom doe ik het dan ? Ik heb er op dat moment geen antwoord op. Ik zucht eens diep en zeg "ok, that's it" en ga terug naar het kamp. Ayman ziet dat ik geweend heb en we verwijderen ons van de anderen. Ik zeg hem "if I didn't trust you, I wouldn't be here" We spreken er wat over en dan sluit hij me in de armen en zegt "you are a good leader, I admire you're calmness with all the troubles." Op dat moment weet ik dat onze verbondenheid zeer diep is, maar weet ook dat ik nog steeds geen fouten toelaat in mijn leven en vooral " goed " en misschien te goed wil overkomen. Weer heb ik geleerd.

Na het eten heeft Gigi een nieuw spelletje uitgevonden. Woordjes uitbeelden. De meest hilarische woorden worden uitgevonden, onze verbeelding is onuitputtelijk, we weten van geen ophouden. Wanneer ik het woord "diarree" moet uitbeelden, weet ik dat ik er weer bij behoor.

De volgende morgen gaan we shoppen in Dahab en daarna gaan we snorkelen. Ik ga mee het water in. Ongelofelijk, ook dat lukt me wonderwel ! Ik blijf wel in het ondiepe en met een beetje hulp van Katrien zwem ik plots onder water ! Ik trek gretig lucht door mijn snorkel naar binnen en beheers mezelf. Ik laat mijn lichaam alle kanten uitdraaien en het zwevende gevoel van loslaten in dit wonder van de natuur, is formidabel ! Wanneer ik eruit kom, huil ik van vreugde. De één achter de ander die uit het water komt, hoor ik roepen "fantastisch !" Weer word ik bedankt dat ik hen heb meegebracht. Na de waterdoop brengt Ayman ons ook nog naar de "baarmoeder" in Wadi Arada, the Valley of the Mouse. We slagen allen in deze opdracht, ook ik. Ik daal af zonder hulp, gepaard met de nodige emoties. Hier wordt moeder hen geleidt door haar kuikens.

We vertrekken in een opperbeste stemming naar het St-Katharina-Klooster, waar Ayman ons weer verwend. Aangezien ik de berg niet meer op wil, was dat ook niet in de reis inbegrepen. Wie echter zin heeft om de berg te doen, kan dit, zonder bijkomende kosten. Gigi, Christel en Maria vertrekken s'avonds met Ayman. Ik blijf achter met Katrien, Linda en Liesje. Gamel en Ahmed zijn onze Chaperonnen in de woestijn. We hebben met zijn zessen een heel intense avond. Ook de hereniging is intens. Problemen of niet met elkaar, we zijn naar elkaar toegegroeid. Maria kan er niet over zwijgen. De Mosesberg neemt ze zeker mee naar huis. We bezoeken ook nog het klooster, wat weer een unieke en hemelse ervaring is. We zien ook hier, dat Ayman overal een geliefd persoon is. Met een V. I. P. briefje, zien we ook dat wat voor het publiek verborgen blijft. Het meest intense die ons bijblijft, zijn de ogen van Jesus op een levensecht schilderij, gemaakt ergens in de middeleeuwen. We kijken hem letterlijk in de ogen.

Voor we terug naar Cairo vertrekken, gaan we nog op zoek naar Madame Um Rabbia. Na een hevige regenstorm, is haar huis weggespoeld. Niemand weet echter waar ze is en we moeten dan ook de zoektocht opgeven. Jammer. Onze eerste week zit er op. Morgen bezoeken we Cairo en dan zijn we klaar voor de volgende ervaring. Er is één zeer verdrietig... Linda keert al terug naar huis. We zullen haar missen. Ze zegt " ik keer zeker terug ! "

Terug na een stevig hotelontbijt, zijn we om 7u30 klaar om te vertrekken naar de Piramiden. Ze zijn nog even spectaculair en ik beslis om de Koningskamer, in de grote Piramide, in te gaan. Het gaat goed tot ik de koningskamer binnenga en wanneer Maria in de tombe gaat liggen, wil ik zo snel mogelijk weer naar buiten. Ik ben blij weer een stukje verder te zijn in mijn inwijding. Ik loop wat rond, kan eindelijk weer eens iets in mijn dagboek schrijven en ben vooral blij even alleen te zijn. Ik maak praatjes met de plaatselijke verkopers van souvenirs en sluit zelfs een beetje vriendschap met één ervan. Hij neemt me mee naar nieuw ontdekte graven en ik kruip van de ene in de andere. Ik vertrouw hem en hij neemt me dieper en dieper mee onder de grond. Mijn verse kleren zijn dan ook direct mee ingewijd. Ik voel me beregoed ! Na de "excursie " presenteert hij mij de rekening. Hij vraagt een belachelijk hoog bedrag, maar geef hem 200 frank. Ik leg hem uit dat je in het leven niet alles moet doen voor geld en na een diep gesprek, wilt hij mij een beetje beschaamd die 200 frank teruggeven. " You are a good mama " zegt hij en we nemen innig afscheid.

De meesten zijn op hun eentje op ontdekking gegaan en ook Maria en Liesje hebben een privé-rondleiding gekregen en zijn zeer verrukt. De anderen vonden het bezoek te lang. Dat je niet voor iedereen even goed kan doen, weet ik ondertussen al.

Baharia is de volgende bestemming. De oase met het prachtige warmwaterzwembad, waar we ons met veel plezier in onderdompelen. De muziekgroep is ook weer van de partij en ook Maria danst en zingt uit volle borst mee. Baharia is ook de thuishaven van Emam. Het is een authentiek stadje, de tijd is er blijven stilstaan. We lopen de gezellige winkeltjes in en uit en kopen carcadéthee en snoep. Liesje krijgt van Ayman een fles olijfolie cadeau voor haar toiletproblemen, aangezien ze de raad die ze krijgt van ons, in de wind slaat. De volgende dag nodigt Emam ons uit in zijn huis. We maken er kennis met zijn vrouwtje en we zijn verwonderd over haar tederheid en schoonheid. We geven cadeautjes voor zijn twee kinderen en als we de kleinste zien, een meisje van één jaar, kan ook Gigi zijn emoties niet langer verbergen. Hij heeft een zoontje van een jaar en op dat moment weegt de afstand zwaar door. Hij wordt liefdevol getroost door zijn zus en beiden weten ondertussen dat deze reis hen een stuk dichter bij elkaar aan het brengen is. We bezoeken ook nog de "Golden Mummie's." Recentelijk en heel toevallig ontdekt en fantastisch om te zien, hoe alles zo mooi bewaard gebleven is. Het is nog een raadsel uit welke periode ze juist afkomstig zijn. Dit zijn eigenlijk illegale keldergraven, maar met Ayman is alles mogelijk. We gaan verschillende kelders in, waar de mummie's in al hun "schoonheid" nog te bewonderen zijn.

En dan komen we aan in The White Desert ! Een ongelofelijk bevredigend gevoel overspoelt mij. Als ik het zand voel met mijn blote voeten, voel ik direct de energie in mijn lichaam stromen ! Weer word ik bedankt hen hierheen gebracht te hebben. We beklimmen een heuvel en schrijven in het zand " HELLO HEAVEN " Wat ik een paar dagen geleden dacht, nooit meer terug te komen is al lang verdwenen. We blijven de twee volgende dagen in de witte woestijn en eigenlijk is dat veel te kort...

Ondertussen is het conflict tussen Maria en Gigi weer opgelaaid. Ik probeer er met hen over te praten, maar de woestijn is heel wat aan het losmaken en laat hen dan maar gerust. Hoewel Gigi geniet, we zijn aangekomen aan de duinen, ze lijken wel zandzeeën, met hoge golven, is hij tegen de avond een kruitvat. Maria is niet van plan het daarbij te laten, ik hou mijn hart vast ! Ze benadert hem dan ook zeer direct en het hek is van de dam ! Ze verwijderen zich wat van het kamp en gaan oog in oog voor elkaar zitten. We wachten allen af wat er nu gaat gebeuren. Het gaat er luid aan toe, maar we horen niet wat ze zeggen. Ik kijk bezorgd naar Ayman, maar hij zegt in alle rust "if they can't solve it, than we certainly can't solve it" en ik weet dat hij gelijk heeft. De woestijn zorgt terug voor de oplossing... plots staan ze recht en omhelzen elkaar. Het is voor iedereen een emotioneel moment. Wanneer ze terugkomen, klappen we spontaan in de handen. Wanneer je de dingen spontaan laat gebeuren en je je niet bemoeit met andermans zaken en je eigen zaken zelf oplost, hoef je nooit ongerust te zijn. Dit is een dierbare les die we hier allemaal leren en zeker zullen onthouden.

De volgende morgen kan ik niet mee op wandeltocht. De vorige dag is er een bak water op mijn been gevallen en nu staat mijn scheenbeen helemaal blauw en dik. Nu moet ik ze wel "loslaten." Aangezien we in open vlakte zijn wordt iedereen snel gevonden en zijn we klaar voor Wadi Hitan, the Valley of the Wales. De aarde terug in, naar de fossielenwoestijn. Het is een gebied die zeer moeilijk te vinden is, maar via GPS raken we er toch bij. Iedereen is gefascineerd door dit makabere landschap met zijn ijscremebollen. Er worden zelfs haaientanden gevonden en de tevredenheid straalt van de gezichten. Het is vandaag 6 december en Ayman en Gigi organiseren een Sinterklaasavond. Gigi is Sinterklaas, Ayman speelt op een perfecte manier Zwarte Piet. Voor we ons zakje krijgen met snoep en andere spulletjes, die ze bij elkaar getoverd hebben, kijkt hij in zijn boek of we wel braaf geweest zijn. Wanneer hij tegen Maria zegt "you ask to many why's" is er hilariteit alom en ze belooft hem plechtig nooit meer "waarom" te vragen. We krijgen van Ayman ook nog een hangertje met onze naam in hiëroglyfen, het zal onze talisman worden. Emam doet ons nog een kettinkje cadeau en ook Ahmed speelt nog voor Sinterklaas. Hij is ondertussen, door zijn charme en dienstbaarheid, iedereen's lieveling geworden en voor hem is het een dubbel feest. Hij heeft trouw de Ramadam gevolgd en die is vandaag gedaan. Hij kan eindelijk met ons mee eten en kan eindelijk een morgen en avondzoen krijgen. Hij is er dan ook als de kippen bij om ons de eerste zoen zelf te geven ! We maken plezier, maar blijven ook een moment in stilte zitten om ons te verbinden met onze geliefden, die thuis achtergebleven zijn. Ik maak van deze gelegenheid ook gebruik om Katrien, Maria, Liesje, Christel en Gigi te bedanken voor hun vertrouwen in mij. Ayman, Emam, Gamel en Ahmed bedank ik om deze reis tot een succes gemaakt te hebben en voor wat ze mij tijdens mijn drie reizen geleerd hebben. Ik vergeet uiteraard ook Gunnar niet. Hij gaf mij het zelfvertrouwen om mijn eerste avontuur verder te zetten. In gedachten bedank ik ook Bea, om mij deze woestijn ingesleurd te hebben. Maria vraagt me of ik nog andere reizen zal organiseren en zegt dat ze zeker terug meegaat. Ik zeg stil " I don't know " Ayman antwoordt even stil " she will come again."

We hebben nog één dag tegoed en dat wordt het Grieks/Romeins verleden. Daar hebben we wat problemen met de Egyptische politie. Aangezien dit een beschermd gebied is en wij iets te veel aandacht schenken aan de tempel Qasrsaga, mijn favoriete plaats, moeten we er veel vroeger vertrekken dan gepland was. Maar ik ben voldaan en tevreden. Het gevoel waar ik een moment niet meer in geloofd heb, is er terug...hier heb ik mijn hart teruggevonden en hier ligt de ommekeer in mijn leven. Ik kom hoe dan ook terug !